Cukier trzcinowy
Słodycz soku trzcinowego, została odkryta w Nowej Gwinei 8000 lat p.n.e. Później sok ten został przetworzony w drobne brązowawe kryształki. Uprawa trzciny cukrowej rozprzestrzeniła się i dotarła do Chin, Indochin i Indii. Tutaj 3000 lat p.n.e. zaczęła się produkcja cukru do celów spożywczych. W tym samym czasie starożytne cywilizacje europejskie musiały jeszcze zadowalać się miodem, aż do IV w. p.n.e. Wtedy to rzymscy medycy zaczeli sprowadzać niewielkie ilości cukru i przepisywali go zamożnym chorym jako lek.
Popularność cukru trzcinowego w Europie przez długi czas nie dorównywała tej na Bliskim Wschodzie. Słodkie kryształki były przeznaczone tylko dla elit, a biedota nawet nie słyszała o ich istnieniu. Dopiero w 1300 roku zaczęły stawać się coraz bardziej dostępnym produktem spożywczym. Za sprawą Krzysztofa Kolumba sadzonki trzciny cukrowej dotarły na nowy, odkryty przez niego kontynent Ameryki Południowej, a produkcja cukru trzcinowego ruszyła na szeroką skalę.
James Martin