Carving
Carving, czyli umiejętność artystycznego rzeźbienia w rozmaitych owocach i warzywach, to nurt tzw. sztuki pałacowej wywodzący się z Tajlandii, a także z innych krajów azjatyckich takich jaki Japonia i Chiny. Sztuka ta istnieje już od ponad 1000 lat i stworzona była na potrzeby ozdabiania strojnych i uroczystych przyjęć, a także dań na dworze królewskim w Tajlandii czy cesarskim w Chinach i Japoniii. Przepiękne motywy roślinne i zwierzęce wyczarowywane według tradycji za pomocą nożyków, a następnie barwione naturalnymi barwnikami w celu nadania im intensywniejszego koloru, miały wzmagać apetyt gości na dania, które pojawiały się na monarszym stole. Do carvingu używa się raczej warzyw niedojrzałych, tyczy się to zwłaszcza owoców egzotycznych, które szybko dojrzewają i są niezwykle soczyste. Do nich zaliczany jest arbuz, melon, dynia piżmowa czy papaja. Te owoce są zazwyczaj używane w początkowych fazach nauki carvingu, gdyż ich miąższ jest dość miękki, a duża płaszczyzna pozwala na wygodne wycinanie przeróżnych kształtów. Wdzięcznym tworzywem są również wszelkiego rodzaju warzywa np.: rzepa, buraki, brukiew, rzodkiew, kabaczki. Oczywiście te mniejsze i twardsze są bardziej trwałe, ale wymagają już pewnych umiejętności w rzeźbieniu. Podobnie sytuacja przedstawia się w przypadku małych i miękkich warzyw określanych jako warzyw trudne, do których zaliczany jest pomidor, papryczka chilli czy cebula. Stanowią one wyzwanie nawet dla mistrzów carvingu.
Anjum Anand
