Złe nawyki

Jedna rodzina, której wiara, miłość i próżność wystawiane są na próbę przy stole w jadalni. Znakomicie obsadzony debiut nagradzanego reżysera reklam Simóna Brossa nie jest pozbawiony elementów humoru i ironii, lecz przede wszystkim mówi o tym, jak zaburzenia w odżywianiu mogą uczynić codzienne życie trudnym do przełknięcia, a rzeczywistość ciężką do strawienia.

Zakonnica Matylda, niedoszła pani doktor, porzuciwszy świetnie zapowiadającą się karierę, jest pewna, że wiara czyni cuda. Zaczyna pościć, by położyć kres wielkiemu potopowi pustoszącemu Meksyk. Elena, obsesyjna anorektyczka, wstydzi się swojej korpulentnej córki Lindy, dlatego zmusza ją do coraz wymyślniejszych terapii odchudzających, np. akupunktury i zajęć w "kabaretowym" ośrodku dla ludzi z nadwagą. Mąż Eleny, zamożny architekt-wykładowca akademicki nie jest w stanie dłużej znosić ocierania się o kości żony podczas intymnych zbliżeń i zaczyna romansować z pulchną studentką. W filmie pokazany jest kontrast między sacrum a profanum, cielesnością a duchowością. Surowa sceneria i nieustająca ulewa tworzą klaustrofobiczny nastrój dramatu. Meksykański obraz wykazuje wyraźne nawiązania religijne widoczne chociażby w mistycznych widzeniach Matyldy, gdy obserwuje ona kroczącego po bezkresnych wodach oceanu Jezusa. "Złe nawyki" to obraz o ułomnej, niedoskonałej, kuszonej przez wszelkie przyziemne uciechy ludzkiej naturze. Do katalogu powszechnie znanych grzechów, takich jak nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu oraz pożądanie, należałoby zaliczyć także zachowania bohaterek. Zarówno Eleny, umartwiającej się dla zwykłej próżności i jednocześnie krzywdzącej własną córkę, jak i Matyldy, odmawiającej sobie jedzenia z poczucia głębokiej wiary. "Złe nawyki" to film oddziałujący na zmysły, który daje do myślenia. Na pewno przypadnie do gustu osobom, które w kinie pochodzącym z Ameryki Łacińskiej poszukują południowego temperamentu i pasji.